Wizyta

Pierwszy rozdział  niech na razie będzie tajemnicą. W każdym razie wiewiórki trafiły do domu wróżek. A ten rozdział powstał hmmm... trochę na bazie przeżyć a trochę z poruszenia dzisiejszą wiadomością, że w tym roku modnym komunijnym prezentem dla dzieci są koniki i kucyki zabierane z rzeźni. Dzieci, jak się okazuje (taka tam wypowiedź dziewczynki w telewizorze) niekoniecznie lubią koniki, bo koniki śmierdzą i nie chcą robić tego, co dzieci chcą żeby robiły. Więc koniki z powrotem trafiają do rzeźni. Miałam tego rozdziału na razie nie publikować ale wydał mi się ważny. No cóż, na wet na blogu nie zawsze jest kolorowo i dlatego dziś bezzdjęciowo. Ze smutku i wkurzenia. 
Ps. Na Szyszkowym  Wzgórzu wróżki, czarownice i magowie przesyłają sobie wiadomości szepcząc słowa do chmurek magicznego pyłu, który potem szybuje w powietrzu aż dotrze do odpowiedniej Osoby. O tym wszystkim informujędokładnie I-ym rozdziale.

 "Po kilku dniach życie zaczęło toczyć się po swojemu. No… może z małą różnicą. Z każdego zakątka Szyszkowego Wzgórza nadlatywały większe i mniejsze chmurki magicznego pyłu w najrozmaitszych kolorach. Pył osiadał na meblach i na podłodze wróżkowego domu. . Migoczącymi chmurami unosił się w powietrzu, wpadł do oczu albo nosa  i wróżki nieustannie kichały. Wkrótce było go tak dużo, że w końcu zaczęły  wsypywać go do słoików po sosnowej marmoladzie i szczelnie zamykać. 
Wszyscy natychmiast chcieli odwiedzić maleństwa i pokazać je swoim dzieciom i dzieciom znajomych. Przyjeżdżali z tabliczkami do rysowania aby potem pokazywać swoje podobizny z wiewiórkami na spotkaniach czarownic i w zebraniach magów. I nikt nie myślał, że Maks i Balbina są za mali na przyjmowanie gości.Wszyscy chcieli się z nimi bawić. Wiewiórki z Szyszkowego Wzgórza mieszkały bowiem  wysoko na sosnach i rzadko można było poznać je osobiście o ile ktoś nie umiał wspinać się na drzewa. Wtedy zresztą też były zbyt zajęte swoimi bardzo ważnymi wiewiórczymi sprawami aby wdawać się w rozmowy z dziwnie wyglądającymi Osobami.
Dom powoli zapełniał się gośćmi. Przyjeżdżały czarownice, których wróżki nie widziały od czasów magicznej szkoły z całymi tabunami małych wróżątek, które wrzeszcząc – Łap, łap – próbowały dogonić przerażone stworzonka albo nakarmić je słodkimi dropsami z prawoślazu od których wiewiórki bolały potem brzuszki.
Czasami do wróżkowego domu przyjeżdżali też  magowie i czarodzieje, którzy pojawiali się nagle, przynosili wiewiórkom główki dzikiej sałaty rosnącej na polanie przed domem (czy widział ktoś kiedyś wiewiórkę jedząca sałatę?), a potem rozsiadali się wygodnie na wróżkowych fotelach opowiadając bardziej sobie niż wróżkom o swoich czarodziejskich zwycięskich pojedynkach, nowych płaszczach przysłanych zza wielkiego jeziora i perspektywach zajęcia głównych miejsc w Wielkiej Radzie Magów.
- Maks, kto to jest? -  pytała wtedy Balbina chowając się głębiej w tęczowy szalik.
- Nie wiem. Dziwnie pachnie, nie lasem.  A masz….
- Oj, tak, tak, wiewióreczka, śliczna  tiu, tiu, tiu – zachwycali się magowie.  – Ajjj, nie gryź dzikie stworzenie!  A co tam w tym słoiczku masz, moja droga, czyżby powidła z bzu? Cudownie. A zrobisz mi do nich żołędziowa herbatkę? – zwracali się do pobladłych wróżek.
Maks i Balbina nie lubili wizyt. Lubili tylko kiedy przychodził mały synek zaprzyjaźnionej czarownicy. Siadał koło ich koszyków i śpiewał im cicho piosenki. Albo delikatnie drapał za uszami.
Czasem wieczorem, kiedy wróżki zmęczone spały zawinięte  w puchowe pierzyny, a wiewiórki zwijały się w maleńkie kłębuszki na półce za Księgą Pełną Zaklęć, przychodził ktoś i na progu zostawiał paczuszkę zielonych szyszek. Wróżki uśmiechały się wtedy pod nosami i cicho szeptały w chmurę złotego pyłu, który unosił się potem wysoko i niknął na tle nieba, na którym pasły się stada małych, białych baranków.  Kiedy indziej na parapecie okna pojawiał się liść pełen znaczków, które umiały czytać tylko wróżki.
- Patrz, patrz - wołały wtedy jedna do drugiej -To od wróżki z Lawendowej Doliny. Pyta czy może potrzeba nam suszonej morwy, bo ma pełną piwnicę zeszłorocznych zapasów? Zadowolone siadały na progu domu i pozwalały maluchom  skakać i bawić się w chowanego w falbankach swoich długich spódnic utkanych z księżycowej przędzy."

Szyszka

Jest taka cecha w Maksiu, która doprowadza mnie do czarnej rozpaczy. Max PATRZY. Patrzy oczami.
Zupełnie nie jest istotne co wtedy robię. Mogę medytować, grać na bębnie albo pisać kolejny tekst o życiu rozkosznych wiewiórek. Max PATRZY.  Czuję wtedy jak ogarnia mnie fala poczucia winy.

- Maksiu, może jestem za głośno? Słoneczko ty moje, obudziłam cię?

PATRZY.

- A może mamusia da ci orzeszka? Albo pesteczkę słoneczniczka??

PATRZY.

- Maksiczku, a może chcesz wyjść z klateczki, pobiegac sobie troszeczkę, coooo?
PATRZY….

Kurczę  się targana mrocznymi emocjami. Jedyne co mogę zrobić, to rzucić się biegiem do ogrodu. Nieważne: leje, burza z gradem, zaspy śniegu w maju. Muszę znaleźć szyszkę. Natychmiast muszę znaleźć szyszkę!
Miotam się z obłędem  w oczach, przeszukuję zarośnięte ścieżki, grzebię w trawie. Jest! Piękna, idealnie symetryczna, zszarzała lekko od zeszłego roku.
Szyszka, gdybyście nie wiedzieli, to centrum Wszechświata. Wokół niej krążą galaktyki i czarne dziury, ziemia wsparta na kilku laskowych orzechach i równe ósemki jabłek. Jest końcem i początkiem. Jest taka teoria, że być może była właśnie  t y m  słowem.
Przestał.  Przymknął  oczy i uważnie żuje szyszkę. Kolejny raz udało się uniknąć katastrofy. Mogę normalnie oddychać, serce bije wolniej.

Czasem Maksiowi zdarza się przez pomyłkę usiąść na szyszce. Wtedy z piskiem podskakuje do góry i ćwierka na nią z niechęcią. Ale to bardzo rzadkie przypadki.

A teraz muszę wyjść do ogrodu. Wiecie. Maksio PATRZY!

Ps. Tyle - z wdzięczności dla Mistrza, który nie raz ratował mnie w trudnych momentach serwując śmiech do łez.

Z wiewiórkami w Aloha Świat

Dłuuuga przerwa była, bo duuużo się działo. A co? O wszystkim w tekście. Tym razem udałam się na gościnne występy do bloga Agnieszki Kawuli http://www.alohaswiat.pl/  Pękam z dumy, bo to miejsce cudownie pozytywne i z energia taką, ze żadna szarość za oknem nie straszna.

O wszystkim przeczytacie tu:  http://www.alohaswiat.pl/wiewiorki-z-nieba/

I jeszcze malutka errata. cytat o kokardach na ogonach pochodzi  z  biblii małych stworzonek i całkiem sporej rzeszy Moich Przyjaciół. Mowa tu o serii Muminków Tove Jansson. 
A przed Durrell powinno być G. aby ktoś nie pomyślał, ze na depresję czytuję Kwartet Aleksandryjski.

fot. Kinga Kłosińska