Szczęśliwy koniec pewnej bajki

Było o początku bajki a teraz czas na zakończenie. Dwa miesiące cudu, w którym miałam zaszczyt uczestniczyć. Jestem zachwycona, wzruszona i szczęśliwa. Jedno z moich najpiękniejszych doświadczeń. Bajki biorą się z życia.

Pobudka 4.30. Siedzę sobie i patrzę półprzytomna. Jak co dzień od kilku tygodni. Spać się nie da, bo wciąż coś spada, chrupie i trzaska. Balbina gryzie patyk, Maks wisi na zasłonie. Maks upycha orzechy w mojej torbie, Balbina odgryza chwost od narzuty. Wiewiórki wrócą do gniazda w futerale na aparat o siódmej. Ja do łóżka. I będziemy spać do dziesiątej. Szczęściarze z nas. Kolejna pobudka. Każdy do swojego śniadania. Wiewiórki pestki słonecznika, ja kawę. Ja wychodzę, one biegają. Wszyscy mamy  własne sprawy. Po południu pójdą spać. Ja dużo później. Jak zwykle. Rytm dnia, rytm natury. Próbuję się wpisać bezskutecznie. Jestem sową, one skowronkami. Ostatni wspólny dzień. Dostaną wolność. Ja zostaję… wreszcie się wyśpię ale - trochę szkoda.  Właściwie to szkoda nie do zniesienia. Nigdy nie przyzwyczajajcie się do wiewiórek, bo one pójdą i zapomną a wy zostaniecie.

Ostatnia noc. Wiewiórki śpią. Ja próbuję. Wstają jak zwykle o świcie. Nie wiem co robić. Śpiewam im hawajską modlitwę. Przychodzą do łóżka, kładą się obok i słuchają. Nie mogę uwierzyć. Łóżko było miejscem do gonitwy. Przestaję, zaczynają skakać po mnie. Spłakana próbuję jeszcze raz, z całą miłością jaką w sobie mam i prośbą o opiekę dla nich. Wracają, Znowu kładą się na mnie.  Intymność, misterium, nie wiem jak nazwać to, co się zdarzyło.  Za chwilę biegną do swoich spraw. Ja się zbieram dłuższa chwilę.

 Godzinę później jedziemy do lasu. Piękny mieszany, są sosny, dęby i leszczyny. Wszystko jak trzeba. Ptaki śpiewają, wiewiórki w koszyku, słońce przez gałęzie. Z całej siły próbuję być dzielna i mądra.. Stajemy na polanie, przy drzewach. Balbina węszy na brzegu koszyka, tyle nowego, wszystko inne. Zaczynam mieć w głębi duszy nadzieję, że to tylko piknik. Posiedzi, posiedzi i wróci do środka. Sama się sobie nie przyznaję ale wszystko  w środku mnie krzyczy z całych sił : ” Zostań, nie wychodź, proszę.  „ Długo myśli zanim zejdzie na ziemię. Wskakuje na drzewo i… chyba wie już o co chodzi. Dzielnie łykam łzy, nie da rady inaczej. Można sobie mówić różne rzeczy o braku przywiązania, wolności ale boli, boli jak cholera.  Dom to klatka. Ale bezpieczna. I nic poza tym mnie teraz nie interesuje. „Balbina, wracaj już” – gadam w duszy. Może usłyszy? Prawdziwa miłość daje wolność powiadają mądrzy tego świata. "Gówno prawda" - myślę. Chcę teraz ponad wszystko żeby wróciła. Maks jak to Maks – zagrzebał się w szalik na dnie koszyka i siedzi. Czekam… Powoli wystawił wścibski nos, ciekawość silniejsza od strachu. Wskakuje na drzewo, za Balbiną, powoli, uważnie. Zaczynają swój taniec wokół pnia. Śmigają coraz szybciej. 

Z głębi lasu przybiega wiewiórka. Skacze z drzewa na drzewo jakby latała. Maksio i Balbina maja dużo do nauki. Podbiega do Balbiny i stykają się noskami. Za chwilę skok na drugie obok i nos w nos z Maksem. Nie wierzę w to co widzę. Jestem w bajce. Wróżki są. Właśnie widziałam. Wiewiórka zbiega na ziemię i długimi susami rusza w głąb lasu. Przystaje, ogląda się. Maks biegnie za nią. Spogląda na Balbinę. Odchodzę. To ich las. A one należą do lasu.

- Dostąpiłaś wielkiego zaszczytu  – powiedziała moja mama, kiedy godzinę później opowiedziałam jej wszystko o dzisiejszych wydarzeniach. Nareszcie obie spokojnie mogłyśmy usiąść w kuchni i zalać się łzami.  Było smutno i najpiękniej na świecie. 

fot. Kinga Kłosińska